O książce: 1937 / Claude Tillier urodził się w Clamcy w Burgundii, w dużej, biednej rodzinie, jako syn mechanika. Studiował na stypendium przyznanym mu przez rodzinne miasta w Bourges, Soissons i Paryżu. W 1821 wstąpił do wojska i wziął udział w wojnie z Hiszpanią, dwa lata później awansował na podoficera. Literackim owocem sześcioletniej służby wojskowej jest dziennik wyprawy hiszpańskiej. Po zdjęciu munduru wojskowego został nauczycielem w szkole w Klamsey. Od 1831 publikował artykuły w opozycyjnej gazecie „Independent”, co przyniosło mu sławę i jednocześnie zwróciło na niego uwagę nieżyczliwych. Od 1841 Tillier redagował gazetę „L'Assossiation” w Nevers, a kiedy to wkrótce zaprzestano publikacji, opublikował serię dwudziestu czterech broszur, a następnie kolejną z dwunastu. Sława Tilliera rosła; entuzjaści nazywali go współczesnym Rabelais, spadkobiercą Montaigne'a. Śmierć nękała pisarza coraz bardziej; zmarł na gruźlicę w 1844 roku. Autor przejmujących broszur i czterech powieści: „Belle-Plane i Korneliusz”, „Jak kanonik się bał”, „Jak się bał kapitan” i wreszcie „Mój wujek Benjamin” (1843). Ten ostatni stał się najsłynniejszym dziełem Tilliera, powstał na podstawie filmów Edouarda Molinaro „Mój wujek Benjamin” i Georgy’ego Danelii, którzy nakręcili smutną i bardzo zabawną komedię filmową „Nie płacz!”, w gruzińskiej scenerii, ale trafnie przekazującej. ducha francuskiego źródła literackiego. Obydwa filmy ukazały się w 1969 r.